“बंड्याचं भेंडी पुराण” प्रकरण २: बंड्याचे मजेदार किस्से
मागील प्रकरण १ मध्ये आपण “बंड्याचं भेंडी पुराण” कथेतील दुष्काळाने ग्रासलेल्या आनंदपूर गावाचे वास्तव पाहिले. पाण्यासाठीची वणवण, कोरड्या विहिरी, आणि गावातील सर्वसामान्य माणसांच्या जीवनातील संघर्ष आपण अनुभवला. याच चिंतेच्या वातावरणात, बंड्या नावाचा एक निरागस, उत्साही आणि भोळा तरुण कसा आपल्या अनोख्या चाळ्यांमुळे गावामध्ये हसू फुलवतो, याची ओळख आपल्याला झाली. त्याचे प्रत्येक काम ‘मिशन’ असल्यासारखे असे आणि त्यातून काहीतरी अजबच घडत असे.
बंड्याचे मजेदार किस्से आणि त्याच्या ‘मिशन’ची धूम
नमस्कार, MoralInsights.com च्या प्रिय वाचकांनो!
आता या प्रकरण २ मध्ये, आपण बंड्याच्या याच मजेदार ‘मिशन’ची धूम पाहणार आहोत! त्याच्या डोक्यातील ‘लॉजिक’मुळे गावात कसे विनोदी प्रसंग घडतात, ग्राम स्वच्छता अभियानापासून ते ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ योजनेपर्यंत आणि ‘मिशन भेंडी’ पर्यंत, बंड्याच्या चाळ्यांनी आनंदपूरच्या लोकांच्या चेहऱ्यावर हसू कसे फुलवले, हे आपण वाचणार आहोत.
बंड्याचे मजेदार किस्से: बंड्याचा स्वभाव अन लॉजिकचा गोंधळ
बंड्याचा स्वभाव म्हणजे, तो प्रत्येक गोष्ट अगदी मनापासून करायचा. एकदा त्याने एखादे काम हातात घेतले की, ते पूर्ण करण्यासाठी तो स्वतःला पूर्णपणे झोकून देत असे. पन त्याच्या डोक्यातील ‘लॉजिक’मुळं अनेकदा घोटाळा होई. त्याला एखादी गोष्ट सांगितली की, तो तिचा शब्दशः अर्थ घ्यायचा आन मंग त्यातून काहीतरी नवीनच ‘खेळ’ घडवून आणायचा. त्याची निरागसता आणि कामाप्रतीचा अति-उत्साह यामुळे त्याचे हे ‘खेळ’ गावकऱ्यांसाठी नेहमीच मनोरंजनाचा विषय ठरत. त्याला नेहमीच वाटायचे की तो काहीतरी मोठे आणि महत्त्वाचे काम करत आहे, भले इतरांना ते वेडेपणाचे वाटत असले तरी.
बंड्याचे मजेदार किस्से: ग्राम स्वच्छता अभियानाचा ‘सुगंधित’ अनुभव १
एकदा सरपंच पाटलांनी गावात ‘ग्राम स्वच्छता अभियान’ जाहीर केलं. दुष्काळामुळं पाण्याची लयच टंचाई होती, पिण्याच्या पाण्याची बी मारामार होती. गावात दूरदूरून पाणी आणावे लागत असे आणि त्याचा प्रत्येक थेंब जपून वापरला जात असे. पन तरी बी स्वच्छतेचं महत्व काय कमी नव्हतं. रोगराई पसरू नये म्हणून स्वच्छतेची गरज होतीच. सरपंच पाटलांनी किसनले सांगितलं, “अरे किसन, दवंडी पिटवून सगळ्याले सांग, आपापल्या घरासमोरचा परिसर स्वच्छ करा म्हून. गावात कुणी आजारी पडायला नको!” किसननं दवंडी पिटवली. दवंडीचा आवाज गावात घुमला, ‘ऐका हो ऐका! सरपंच पाटलांनी ग्राम स्वच्छता अभियान जाहीर केलंय! सगळ्यांनी आपापला परिसर स्वच्छ ठेवा, रोगराई टाळा!’
बंड्याले वाटलं, ‘हे तर माझ्यासाठीच काम आहे! माझ्या गावाला स्वच्छ करण्याची ही तर उत्तम संधी आहे!’ त्यानं लगेच आईकडून एक साबणाची वडी आन बादली घेतली. त्याच्या चेहऱ्यावर एक ‘मिशन’वर जाणाऱ्या योद्ध्यासारखा गंभीर भाव होता. गोट्या त्याले म्हणाला, “अरे बंड्या, काय करतोयस? पाणी जपून वापर. आधीच पाणी न्हाई.” गोट्याला बंड्याच्या ‘लॉजिक’ची थोडी कल्पना होती, पण तो त्याला रोखू शकला नाही.
बंड्या गंभीर चेहऱ्यानं म्हणाला, “गोट्या, हे ‘ग्राम स्वच्छता’चं काम आहे! सरपंच म्हणाले, ‘गावाचा परिसर स्वच्छ करा.’ म्हणजे फक्त केर काढणं न्हाई, तर त्याला ‘धुवून’ काढायलाच पायजे! आन पाणी कमी असलं तरी, स्वच्छतेत कसूर नको राव!” तो पूर्णपणे आपल्या ‘मिशन’मध्ये मग्न होता.
गोट्याले काही बोलन्याची संधी भेटली न्हाई. बंड्यानं थेट गावातल्या सार्वजनिक विहिरीवर धाव घेतली. ती विहीर तशीबी आटलेली होती, तळात थोडंच पाणी उरलं होतं. विहिरीच्या तळाशी फक्त चिखल आणि थोडं काळसर पाणी दिसत होतं, ज्यात अक्षरशः दुर्गंधी येत होती. त्यानं विहिरीच्या काठावर बसून, विहिरीच्या पाण्यात साबण घासायले सुरुवात केली! ‘विहीर स्वच्छ झाली तर पाणीबी स्वच्छ होईल की! सरपंच तर गावाची स्वच्छता करायला सांगत आहेत, मग विहीर का नसावी?’ असा त्याचा साधा विचार. त्याच्यासाठी, ‘स्वच्छता’ म्हणजे ‘साबणाने धुणे’ इतकेच होते.
थोड्याच वेळात विहिरीच्या पाण्यात साबणाचा फेस जमा होऊ लागला आन पाण्याचा रंगबी बदलू लागला, तो पांढुरका दिसू लागला. आबा आन तात्या पारावर बसले होते, त्यांच्या नजरेला हा अनोखा प्रकार दिसला. आबानं पाहिलं आन डोक्याले हात लावला. “या बंड्याचं काय करावं देवा!” ते पुटपुटले. तेवढ्यात किसन बी तिथं आला. त्याने हे दृश्य पाहिलं आणि त्याचा पारा चढला. “अरे बंड्या, काय करतोयस रे पोऱ्या? आधीच पाणी न्हाई, त्यात हे काय नवीन? हे पाणी आता कसं वापरणार?” किसन वैतागून म्हणाला, त्याला हसावे की रडावे कळेना.
बंड्या उत्साहात म्हणाला, “किसनदादा, विहीर स्वच्छ करतोय! सरपंच म्हणाले, ‘गावाचा परिसर स्वच्छ करा!’ तर विहीर भी परिसराचाच भाग आहे ना? आता हे पाणी किती सुगंधित झालंय बघा!” त्याने अभिमानाने पाण्याकडे बोट दाखवले.
सरपंच पाटील तिथं पोहोचले आन त्यानं हे दिसलं. त्याले हसावं की रडावं कळेना. “अरे बंड्या, विहीर साबणानं कोण धुवतं रे? आधीच पाण्यासाठी जीव मेटाकुटीले आलाय, त्यात आता हे साबणाचं पाणी कसं वापरणार? आता हे पाणी फेकून द्यावं लागेल!” सरपंच वैतागून म्हणाले, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर हसू फुटले होते.
बंड्याले आपली चूक कळून आली. तो हिरमुसला झाला, त्याचा चेहरा पडला. आबा हसत म्हणाले, “बंड्या, तू तर विहिरीले ‘गंगाजल’ बनवलं रे! आता ह्या पाण्यात स्नान केलं की पाप धुतले जातील!” त्या दिसी आनंदपूरची विहीर ‘परफ्यूम’ लावन्यागत सुगंधित झाली होती, पन पाणी मात्र पिण्यायोग्य राहिलं न्हवतं. नंतर गावातल्या मान्सानी एकटं येऊन ते थोडंफार शिल्लक असलेलं पाणी कसं तरी बाहेर काढलं आन विहीर स्वच्छ केली, त्यातही बराच वेळ आणि कष्ट गेले. पन बंड्याच्या ह्या ‘स्वच्छता अभियाना’ची आठवण अजूनबी गावात हसण्यावारी काढली जाते, खास करून जेव्हा पाण्याचा विषय निघतो.
बंड्याचे मजेदार किस्से: ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ आन बंड्याचा ‘अडवा’ प्रयोग २
दुष्काळामुळं गावात शेतीची कामं थांबली होती, हाताले काम न्हवतं. लोकांकडे पैसा नव्हता आणि भविष्याची चिंता सतावत होती. अशा परिस्थितीत सरकारनं ‘रोजगार हमी योजने’तून ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ ही योजना आणली. गावात ठिकठिकाणी मातीचे बांध घालून पावसाचे पाणी अडवून ते जमिनीत मुरवन्याचं काम सुरू झालं होतं. या योजनेमुळे गावकऱ्यांना काम मिळणार होते आणि जमिनीतील पाण्याची पातळी वाढणार होती, ज्यामुळे भविष्यात शेतीला पाणी मिळू शकणार होते. सरपंच पाटलांनी दवंडी पिटवून योजनेची माहिती दिली, “ग्रामस्थांनो, ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ ही योजना आपल्या गावासाठी मोठी देणगी आहे! यात आपुनले कामबी भेटेल आन पाणीबी साठेल!”
किसनच या कामाची देखरेख करत होता. बंड्यानं हे ऐकलं. त्याच्या उत्साही डोक्यात लगेच एक नवीन ‘लॉजिक’ तयार झालं. त्याले वाटलं, ‘पाणी अडवा’ म्हणजे पाणी ‘अडवून’ ठेवायचं, म्हणजे ते कोणाले वापरू द्यायचं न्हाई. ‘आन पाणी जिरवा’ म्हणजे ते जिरवून टाकायचं, म्हणजे ते दिसेनासं करायचं, ते कोणी वापरणार नाही. त्यानं लगेच आपल्या डोक्यात ‘मिशन पाणी अडवा’ आखलं. त्याला वाटले की, हे काम तो इतरांपेक्षा अधिक चांगल्या प्रकारे करू शकतो.
दुसऱ्या दिसी सकाळी, गावात नवीन मातीचा बांध घालन्याचं काम सुरू होतं. मजूर थोड्या वेळासाठी जेवायले गेले असताना, बंड्यानं घरातून एक जुनी तुटलेली खाट आन काही जुन्या गोण्या आणल्या. त्याने बांधाच्या एका बाजूला त्या खाटेनं आन गोण्यांनी पाणी अडवन्याचा प्रयत्न केला, म्हणजे ते पुढं जाऊ नये. त्याचा विचार होता, ‘पाणी अडवलं की ते जिरवता येईल! माझं काम म्हणजे पाणी थांबवून ठेवणे!’ तो पूर्णपणे गंभीर होऊन हे काम करत होता.
त्यानं अशा प्रकारे काही ठिकाणी पाणी अडवन्याचा प्रयत्न केला, ज्यामुळे पाण्याचा प्रवाह थांबला. तेवढ्यात किसनची नजर पडली. त्याने पाहिलं की बंड्या काहीतरी वेगळंच करत आहे. “अरे बंड्या, हे काय करतोयस? पाणी अडवायचं म्हणजे असं का रे? हे काम तसं न्हाईये पोऱ्या! तू हे काय करतोयस? सगळे बांध खराब होतील!” किसनने त्याला थांबवत विचारले.
बंड्या उत्साहात म्हणाला, “किसनदादा, ‘पाणी अडवा’ करतोय! सरपंच म्हणाले, पाणी अडवा. म्हणजे असं अडवायचं! मी पाणी अडवतोय, म्हणजे ते जिरवता येईल ना!” त्याने अत्यंत आत्मविश्वासाने आपली कृती समजावून सांगितली.
तेवढ्यात रोजगार हमी योजनेचे अधिकारी आन सरपंच पाटील तिथं पोहोचले आन त्यानं हे दिसलं. त्याले हसू आवरलं न्हाई. अधिकाऱ्यानं बंड्याले समजावून सांगितलं की, ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ म्हणजे नैसर्गिकरित्या पाणी अडवून ते जमिनीत मुरवनं, अशा प्रकारे खाटा आन गोण्या लावून ते अडवनं न्हाई. किसननं बी त्याला धीर दिला आन समजावलं, ‘बंड्या, तुझं म्हणणं बरोबर आहे, पण हे पाणी अडवण्याची एक विशिष्ट पद्धत असते.’ बंड्याले पुन्हा एकदा आपली चूक कळून आली. तो हिरमुसला झाला, पण मनात कुठंतरी त्याला समाधान वाटत होतं की, त्याने काहीतरी मदत करण्याचा प्रयत्न केला. त्याला खरंच वाटत होतं की तो काहीतरी मोठं काम करतोय, भले ते लोकांच्या दृष्टीनं वेडं असो. त्याच्या मनात एक प्रकारची हुरहूर होती, ‘मी कधीतरी खरंच गावासाठी काहीतरी चांगलं करीन का?’ त्या दिसी गावात ‘पाणी अडवा, पाणी जिरवा’ योजना सुरू झाली, पन बंड्याच्या ‘अडवा’ प्रयोगानं मात्र सगळ्याले हसवलं आन बेरोजगारीच्या चिंतेत थोडासा हलकेपणा आनला.
बंड्याचे मजेदार किस्से: भेंडीचा महाप्रसंग ३
एकदा काय झालं, बंड्याच्या घरी त्याची मावशी शारदाताई आन मामा दिगंबरराव येणार होते. मामानं पत्रानं कळवलं होतं की ते लवकरच आनंदपूरले येत आहेत. दुष्काळामुळं शेतीत काही पिकत न्हवतं, त्यामुळं बाजारात भाज्यांची आवक खूप कमी झाली होती आन त्या चांगल्या भेटत न्हवत्या. तसं, त्यावेळेस भाज्यांचे भाव आजच्या तुलनेत लयच कमी होते. गावात फक्त स्थानिक भाजीपालाच थोड्या प्रमाणात उपलब्ध होता. शहरातून येणारी भाजी खूप महाग असायची, ती सामान्य माणसाच्या आवाक्याबाहेर होती. अशा परिस्थितीत पाहुने येणार म्हटल्यावर आईले (सुमतीले) खास काळजी वाटत होती. मावशी म्हणजे, बंड्याच्या आईची सख्खी बहीण, पन स्वभावनं अगदी कडक शिस्तीची. तिच्यासमोर बंड्याले नेहेमीच ‘आदर्श’ पोरासारखं राहावं लागे, म्हणजे तो बोलताना बी विचार करून बोले, नाहीतर मावशीचा ओरडा खावा लागे.
त्या दिसी आईनं ठरवलं होतं की, मावशीसाठी खास ‘भेंडी मसाला’ बनवायचा, कारण मावशीला भेंडीची भाजी खूप आवडत असे. आता भेंडी मसाला म्हटल्यावर, भेंडी तर लागणारच! आन ती पन ‘परफेक्ट’ भेंडी, कारण भाजी आणायची तर ती चांगलीच पायजे! दुष्काळात चांगली भाजी मिळणे हेच एक आव्हान होते.
आईनं बंड्याले हाक मारली, “अरे बंड्या, जरा बाजारात जाऊन ताजी भेंडी घेऊन ये. बघ, सध्या बाजारात फारशी चांगली भेंडी भेटत न्हाईये, पन तरी बी प्रयत्न कर. आपुनले चांगली भेंडी भेटलीच पायजे!”
बंड्या ताडकन उठला. त्याच्या डोक्यात ‘मिशन भेंडी’चा नकाशा तयार झाला. ‘दुष्काळात चांगली भेंडी आननं म्हणजे तर खरी परीक्षा!’ असा त्यानं विचार केला. त्याला वाटलं, आज मी काहीतरी मोठं काम करून दाखवणार आहे, ज्यामुळे आई खुश होईल आन मावशीसमोर माझी इज्जत वाढेल, ‘बंड्या काहीतरी कामाचा आहे’ असं त्यांना वाटेल. “हो आई, मी लगेच जातो! किती किलो आनू?”
“एक किलो आन. आन बघ, कोवळी आन हिरवीगार असावी, वाकडी तिकडी नको. पैसे थोडे जास्त लागले तरी चालतील, पन भेंडी चांगली पायजे!” आईनं सक्त ताकीद दिली, जणू काय बंड्याले ‘भेंडी निवडक’ म्हणून पाठवत होती.
बंड्या छाती फुगवून म्हणाला, “आई, तू काळजी करू नकोस. मी ‘मिशन भेंडी’ यशस्वी करून दाखवतो! मी ‘भेंडी-विशेषज्ञ’ होऊन परत येईन! दुष्काळात बी मी सर्वोत्तम भेंडी शोधून आनणार!” त्याच्या चेहऱ्यावर आत्मविश्वास होता, पण तो आत्मविश्वास कशावर आधारित होता, हे फक्त बंड्यालाच माहित.
बंड्या निघाला बाजाराकडं. बाजारात नेहेमीच गर्दी. भाज्यांचे ढिगारे, लोकांची किलबिलाट, विक्रेत्यांचे ‘घेऊन जा, घेऊन जा’ असे कर्कश आवाज… पन आज बाजारात भाज्यांची संख्या रोडावली होती. निवडक भाजीवालेच दिसत होते. बंड्याले हे सगळं थोडं गोंधळात पाडणारं वाटलं. त्याले वाटलं, ‘ही तर भेंडी शोधन्याची खरी परीक्षाच आहे!’ तो एका भाजीवाल्याच्या गाडीजवळ थांबला.
“काय हो काका, भेंडी कशी दिली?” बंड्यानं विचारलं.
“अहो दादा, एकदम ताजी भेंडी आहे, अठ्ठेवीस पैसे पावशेर!” भाजीवाला म्हणाला. (म्हणजे एक किलोला १ रु. १२ पैसे, त्या काळात ही किंमत सामान्य होती.)
बंड्यानं भेंडी पाहिली. ती त्याले थोडी वाकडी वाटली. ‘आईनं ‘वाकडी नको’ असं सांगितलं होतं,’ हे आईचं वाक्य त्याच्या डोक्यात अलार्म वाजवू लागलं. ‘आन एवढी स्वस्त असून बी वाकडी? छे!’ तो पुढं सरकला, जणू काय ‘वाकड्या भेंडी’चा शोध टाळत होता.
दुसऱ्या गाडीवर गेला. तिथं बी भेंडी होती, पन ती थोडी मोठी वाटली. ‘कोवळी असावी’ हे आईचं वाक्य त्याले आठवलं. ‘ही तर ‘म्हातारी’ भेंडी वाटतेय,’ असा विचार करून तो अजून पुढं गेला. त्याला हवी होती ‘तरुण आन निरोगी’ भेंडी! जी दिसायला सुंदर आणि चवीला गोड असेल.
फिरता फिरता बंड्या एका अशा भाजीवाल्याजवळ पोहोचला, जिथं एक वेगळ्याच प्रकारची भाजी होती. ती हिरवीगार होती, पन भेंडीसारखी दिसत न्हवती. तरी बी, ती एकदम ‘सरळ’ होती आन ‘कोवळी’ दिसत होती. बंड्याच्या डोक्यात ‘आयडियाची कल्पना’ चमकली! ‘आईला ‘सरळ’ आणि ‘कोवळी’ भेंडी हवी होती ना? मग ही तर अगदी तशीच आहे!’
“काय हो काका, ही काय भाजी आहे?” बंड्यानं विचारलं.
“अहो दादा, ही दोडकी आहे, एकदम ताजी! आजच आलीय. फक्त बावीस पैसे पावशेर!” भाजीवाला हसत म्हणाला. (म्हणजे एक किलोला ८८ पैसे, भेंडीपेक्षा स्वस्त!)
बंड्याच्या डोक्यात ट्यूब न्हवे, तर चक्क विजेचा दिवा लागला! ‘आई म्हणाली होती, वाकडी नको, सरळ हवी. आन कोवळी हवी!’ त्याले वाटलं, ‘हीच ती ‘परफेक्ट’ भेंडी! ही तर भेंडीची ‘अपग्रेडेड’ व्हर्जन असावी, जी आईले अजून माहित नसेल. आन स्वस्त पन आहे! दुष्काळात पैशाची बचत पन होईल. मी आईले सरप्राईज देणार!’ त्याले स्वतःचा खूप अभिमान वाटला. तो स्वतःले ‘भेंडीचा शास्त्रज्ञ’ समजू लागला, जणू काय त्यानेच या नव्या प्रजातीचा शोध लावला होता.
“ठीक आहे काका, एक किलो द्या!” बंड्या उत्साहात म्हणाला, जणू काय त्यानं एखादा खजिनाच शोधला होता.
भाजीवाल्यानं दोडकी तोलून दिली. बंड्यानं पैसे दिले आन मोठ्या अभिमानानं दोडक्याची पिशवी घेऊन घराकडं निघाला. मनातल्या मनात तो आईची शाबासकीची कल्पना करत होता. ‘आई म्हणेल, ‘काय हुशार आहे माझा बंड्या! मी सांगितल्यापेक्षा बी चांगली, ‘सरळ’ भेंडी आनली! आन पैसे पन वाचवले!’ त्याचा चेहरा आनंदाने फुलला होता.
घरी पोहोचल्यावर बंड्यानं मोठ्या थाटात पिशवी आईच्या हातात दिली. त्याच्या चेहऱ्यावर विजयाचं हास्य होतं.
“आई, बघ मी कशी भेंडी आनली! एकदम सरळ, कोवळी आन हिरवीगार! ही तर ‘सुपर भेंडी’ आहे! आन स्वस्त पन भेटली!”
आईनं पिशवीत डोकावलं. तिचे डोळे मोठे झाले, भुवया उंचावल्या आन तिच्या डोळ्यासमोर अंधारी आली, जणू काय तिले ‘भेंडी’च्या नावाखाली ‘दगा’ दिला गेला होता. तिच्या मनात आलं, ‘या पोराचं काय करावं! एक काम धड करत न्हाई! आता मावशी काय म्हणेल? मावशीला भेंडी मसाला आवडतो!’ तिच्या चेहऱ्यावर हसू असलं तरी, मनात थोडी चिंता होती.
“अरे बंड्या! ही काय भेंडी आहे? ही तर दोडकी आहे!” आईनं डोक्याले हात लावत ओरडली, तिचा आवाज गल्लीभर ऐकू गेला. तिला हसावं की रडावं कळेना.
बंड्या गोंधळला. त्याच्या ‘सुपर भेंडी’च्या स्वप्नांचा चुराडा झाला. “दोडकी? पन आई, तूच तर म्हणाली होतीस, वाकडी नको, सरळ हवी, कोवळी हवी!” त्यानं स्वतःचा बचाव करन्याचा प्रयत्न केला, जणू काय तो न्यायालयात उभा होता, स्वतःला निर्दोष सिद्ध करत होता.
आईनं कपाळाले हात लावला. “अरे बाबा, भेंडी सरळ हवी होती, दोडकी न्हाई! भेंडी आणि दोडकी यात फरक आहे! आता मावशीसाठी भेंडी मसाला कसा बनवू? मावशी तर भेंडीशिवाय जेवणार न्हाई! आन या दुष्काळात दुसरी भाजी आणन्याले पैसे कुठून आनू?”
बंड्याले आपली चूक कळून आली. तो हिरमुसला झाला, त्याचा चेहरा दोडक्यासारखाच लांब झाला. पन आईले हसू आवरलं न्हाई. मावशी आन मामा बी हसायले लागले. मावशी म्हणाली, “अरे बंड्या, तू पन ना! प्रत्येक वेळी काहीतरी नवीन ‘शोध’ लावतोस! या दुष्काळात बी तू हसवायले सोडत न्हाईस!” तिच्या आवाजात एक प्रकारचा स्नेह आणि गंमत होती.
त्या दिसी भेंडी मसाला काही बनला न्हाई. पन दोडक्याची भाजी मात्र सगळ्यांनी मनसोक्त खाल्ली आन बंड्याच्या ‘मिशन भेंडी’च्या पराक्रमावर खूप हसले. बंड्याले बी मंग हसू आवरलं न्हाई, त्यालाही आपल्याच कृतीवर हसू आले. आन तेव्हापासून, घरात जेव्हा जेव्हा दोडक्याची भाजी बनवायची असे, तेव्हा बंड्याले ‘मिशन दोडकी’ची आठवण करून दिली जाई आन त्याले ‘दोडक्याचा बंड्या’ असं चिडवलं जाई! अशा प्रकारे, बंड्याने कळत नकळतपणे आनंदपूरच्या चिंतेत आणि दुष्काळाच्या सावटातही हास्याचे आणि आनंदाचे क्षण आणले. अशी अनेक बंड्याचे मजेदार किस्से आहेत.
बंड्याचे मजेदार किस्से पुढे काय?
बंड्याच्या या मजेदार ‘मिशन’च्या मालिकेत अजून कोणते नवे किस्से दडले आहेत? शहरातून आलेली मंजिरी जेव्हा आनंदपूरमध्ये बंड्याला भेटेल, तेव्हा काय घडेल? बंड्याचा उत्साह आणि त्याची निरागसता त्याला कोणत्या नव्या ‘मिशन’कडे घेऊन जाईल?
या सर्व प्रश्नांची उत्तरे तुम्हाला ‘बंड्याचं भेंडी पुराण’ च्या पुढील भागांमध्ये मिळतील. ही कथा तुम्हाला ग्रामीण जीवनातील साधेपणा, माणुसकी आणि अनपेक्षित आनंदाची अनुभूती देत राहील.
तुमच्या प्रतिक्रिया आणि विचार आम्हाला कमेंट्समध्ये नक्की कळवा. बंड्याच्या या कोणत्या किस्याने तुम्हाला जास्त हसू आले?
बंड्याच भेंडी पुराण प्रकरणे: वाचा
- प्रकरण १: सुरुवात आणि ओळख.
- प्रकरण २: बंड्याचे मजेदार किस्से आणि मिशन.
गावरान प्रेमकहाणी, मराठी विनोदी कथा, ग्रामीण महाराष्ट्र, नैतिक कथा मराठी, नैतिकता, प्रेरणा आणि जीवनातील मूल्यांवर आधारित, मराठी कथा संग्रह, मराठी कथा लेखन, मराठी गोष्टी आणि उत्कृष्ट मराठी कथा व प्रेरणादायी विचारांसाठी आजच MoralInsights.com ला भेट द्या आणि तुमच्या जीवनाला सकारात्मक दिशा द्या. हेच तुमचे अंतिम ठिकाण आहे!
आणि हो! ‘नोट एक लाखाची: प्रामाणिकपणाची कसोटी’ ही संपूर्ण नैतिक कादंबरी आता ॲमेझॉन किंडल वर ई-बुक स्वरूपात उपलब्ध आहे! विजयच्या या अविस्मरणीय प्रवासाचे सर्व रहस्य आणि प्रत्येक कसोटीचा थरार अनुभवण्यासाठी, आजच आपली प्रत खरेदी करा.
येथे क्लिक करून तुमचे ई-बुक वाचा!